เกี่ยวกับ
มูลนิธิต้นไม้สีเขียว

องค์กรของเรา

มูลนิธิต้นไม้สีเขียว เกิดขึ้นจากรากฐานความคิดที่ว่าด้วย “จริยธรรมทางสิ่งแวดล้อม” โดยเชื่อว่า "ความเสื่อมโทรมทางสิ่งแวดล้อม ไม่ได้เกิดจากการเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาติ การขาดแคลนข้อมูล กําลังคนหรืองบประมาณเพื่อการวิจัย ความเสื่อมโทรมนี้เกิดจากวิถีการดํารงชีวิตของโลกสมัยใหม่ซึ่งตั้งอยู่บนพื้นฐานความเชื่อบางอย่าง หมายความว่า วิกฤตการณ์ทางสิ่งแวดล้อมที่กําลังเกิดอยู่บนโลกของเรานั้นมีต้นกําเนิดมา จากโลกทรรศน์และจริยธรรมของมนุษย์ที่ดํารงอยู่ในระบบเศรษฐกิจ คนในสังคมอุตสาหกรรมส่วนใหญ่มีโลกทรรศน์ที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานความเชื่อด้านพฤติกรรมในหลากหลายด้านไม่ว่าจะเป็น มนุษย์แยกตนเองออกจากธรรมชาติ อยู่เหนือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ และยังพยายามสร้างบทบาทที่จะพิชิตและบังคับให้ธรรมชาติอยู่ใต้อํานาจของมนุษย์ และใช้ประโยชน์จากธรรมชาติ อีกทั้งมนุษย์ยังมีความเชื่อที่ว่า “ทรัพยากรมีมากมายไม่มีขีดจํากัด สามารถเพิ่มปริมาณและก่อเกิดทดแทนได้เสมอ และถ้าเกิดขาดแคลน มนุษย์ก็สามารถแสวงหาสิ่งใหม่ ๆ มาทดแทนได้”  รวมถึงการพัฒนาทางด้านการผลิตและการบริโภคเพื่ออำนวยความสะดวกในวิถีชีวิตของมนุษย์เป็นผลให้มนุษย์ครอบครองวัตถุอย่างไร้ขอบเขต ดังนั้นเพราะมนุษย์มีความเจริญทางเศรษฐกิจและเทคโนโลยีอย่างมาก ความเจริญเติบโตทั้งปวงเป็นสิ่งที่ดี โลกทรรศน์แบบนี้ได้รับการสนับสนุนจากความเชื่ออีกอย่างหนึ่งที่ว่า มนุษย์กําลังอยู่ในยุคข้อมูลข่าวสาร ซึ่งเป็นทรัพยากรที่สําคัญที่สุดในการให้ความมั่งคั่งและอํานาจแก่มนุษย์ การครอบครองข่าวสารจะเป็นเครื่องมือหลักที่สนับสนุนให้มนุษย์สามารถครอบงําพิภพได้เบ็ดเสร็จ การใช้ประโยชน์จากธรรมชาติยิ่งเป็นไปอย่างรวดเร็ว และมีประสิทธิภาพที่สุด

​

        โลกทรรศน์แบบอุตสาหกรรมนิยมนี้ เกิดจากโลกทรรศน์ ที่ตั้งอยู่บนความเชื่อว่า มนุษย์มีความสามารถสูงในการใช้เทคนิควิทยาศาสตร์ และการจัดการเพื่อแสวงหา ประโยชน์จากธรรมชาติได้อย่างไม่มีขอบเขต การมีพลังอํานาจทางเทคโนโลยีอันมหาศาลทําให้มนุษย์สามารถควบคุมจัดการ ทรัพยากรธรรมชาติได้ตราบใดที่มนุษย์ยังคงมีความเชื่อลักษณะนี้ เราจะไม่มีวันหลุดพ้นไปจากวิกฤตการณ์ทางสิ่งแวดล้อมได้เลย มูลนิธิต้นไม้สีเขียว จึงริเริ่มที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของการมองโลกด้วยวิถีทางใหม่ที่เชื่อว่า "โลกเป็นระบบที่มีชีวิต มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิต ที่ไม่อาจแยกจากธรรมชาติได้ มนุษย์เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ เป็นสมาชิกของประชาคมธรรมชาติ ซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตหลากหลายที่มีความเชื่อมโยงกัน" เราอาจเรียกแนวใหม่นี้ว่า "Sustainable Earth Worldview" โดยในภาษาไทยใช้ศัพท์คําว่า "โลกธรรมชาติยั่งยืน" ซึ่งสามารถ สรุปสาระได้ 4 หัวข้อ คือ

1. เรียนรู้กฎนิเวศวิทยาอย่างเป็นระบบ เพื่อที่จะเข้าใจปรากฏการณ์พื้นฐานทางธรรมชาติและให้มีพฤติกรรมสอดคล้องกับกฎ ธรรมชาติอย่างกลมกลืน อันเป็นเงื่อนไขสําคัญที่สุดของการดํารงอยู่ของธรรมชาติอย่างหลากหลายและมี เสถียรภาพ

2. เคารพสิทธิทางธรรมชาติของสรรพสิ่งมีชีวิต กล่าวคือการให้ความสําคัญเรื่องสิทธิและหน้าที่ของบุคคลในสังคม นอกจากนั้นยังขยายขอบเขตของสิทธิมนุษย์ไปสู่สิ่งมีชีวิตทั้งหมดด้วย

3. รักษ์และอนุรักษ์ธรรมชาติ ภายใต้ความเชื่อนี้ เชื่อว่าสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตไม่ใช่สิ่งของ หากแต่เป็นความรัก ความห่วงใย ความเมตตาและความสุขและยังเชื่อ อีกว่า “การให้การคุ้มครองพื้นที่ธรรมชาติที่ยังเหลืออยู่คือการไม่ดําเนินกิจกรรมใดๆ ที่ทําลายธรรมชาติและจะต้องทําการฟื้นฟูระบบธรรมชาติที่เสื่อมโทรม” และต้องให้ความรัก ความห่วงใย ความเอาใจใส่สิ่งแวดล้อมในชุมชน และดํารงชีวิตอย่างสอดคล้องกับธรรมชาติ

   4. สร้างจริยธรรมทางเศรษฐศาสตร์สีเขียว ในการสนองความต้องการของมนุษย์เพื่อการดํารงอยู่ควรที่จะต้องใช้ ทรัพยากรและสิ่งแวดล้อมอย่างระมัดระวังที่สุด ไม่ให้เกิดความเสียหายอย่างมากหรือรุนแรง เมื่อจำเป็นต้องดำเนินการใดที่มีการเปลี่ยนแปลงธรรมชาติ จำเป็นต้องค้นคิดวิธีการเปลี่ยนแปลงในลักษณะที่ยั่งยืน สอดคล้องกับวิถีทางธรรมชาติ ทรัพยากรมีปริมาณจํากัด จึงต้องใช้แบบประหยัดไม่ล้างผลาญหรือฟุ่มเฟือย

​

           ดังนั้นการอธิบายว่ามนุษย์เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตส่วนน้อยในระบบนิเวศขนาดใหญ่ เท่านั้น ไม่ได้มีสถานะพิเศษไปกว่าชีวิตอื่นๆ และการแยก มนุษย์ออกจากความสัมพันธ์นี้จึงเป็นการไม่ตระหนักถึงระบบชีวิตขนาดใหญ่ ซึ่งจะนำมาแต่ปัญหาสิ่งแวดล้อมที่ยุ่งเหยิงมากขึ้นเรื่อยๆ                                                                                                                                                                                          

         จริยธรรมสิ่งแวดล้อม จึงเป็นแนวคิดที่นำเสนอภาพความสัมพันธ์ในอีกรูปแบบหนึ่ง ที่เปลี่ยนจากการยึดเอามนุษย์เป็นศูนย์กลางในการตัดสินคุณค่า ไปเป็นภาพความสัมพันธ์ขนาดใหญ่ของทุกชีวิตในระบบนิเวศ เพื่อนำไปสู่จิตสำนึกในรูปแบบใหม่ที่จะทำให้มนุษย์ปฏิบัติต่อโลกธรรมชาติในฐานะที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เสมือนกับคนในครอบครัวหรือคนในชุมชนเดียวกัน นั่นคือถ้ามนุษย์ทำร้ายธรรมชาติก็เป็นเหมือนกับการทำร้ายตัวเอง การดูแลสิ่งแวดล้อมและโลกธรรมชาตินั้นไม่ใช่เพราะมนุษย์มีจริยธรรมต่อมนุษย์ คนอื่นๆ หรือต่ออนุชนในรุ่นหลัง แนวคิดนี้ได้อธิบายว่า มนุษย์ยังคงใช้ประโยชน์จากธรรมชาติได้ต่อไป แต่ต้องไม่ใช่ในฐานะของทรัพยากรที่นำไปสู่ความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจ แต่เป็นในฐานะของสิ่งที่จะต้องเกื้อกูลซึ่งกันและกันในการดำรงอยู่ ที่สำคัญ แนวคิดดังกล่าวยังเอื้อต่อสภาพแวดล้อม ทั้ง ดิน-น้ำ-ป่า อันจะคืนความสมบูรณ์ให้กับแผ่นดิน การก้าวสู่วิถีเศรษฐกิจพอเพียงอาจจะเป็นเพียงวาทะกรรมที่ก่อให้เกิดพฤติกรรมเพียงบางส่วนที่เป็นการแสดงออกต่อความรับผิดชอบต่อสังคมและสิ่งแวดล้อม ดังนี้การที่จะช่วยเหลือ ร่วมมือกันด้วยหัวใจจึงเป็นสิ่งที่ควรเกิดขึ้นในสัมคมโลก ควบคู่ไปกับการพัฒนาอย่างไม่หยุดยั้งของมนุษยชาติ ทั้งนี้เพื่อให้มนุษย์ในรุ่นต่อไปภายหน้าสามารถอาศัยอยู่บนโลกนี้อย่างไม่กระเสือกกระสน เช่นเดียวกับคนในยุคปัจจุบัน